onu ilk ve son kez iki hafta önce dün görmüştüm. üniversite girişinde bir bankta oturuyordu, ben de karşısındaki banktaydım. belki de ona en fazla o kadar yakın olabilirdim. tek başına oturuyor olması bir sevinç kaynağı olmuştu bana :) siyah eteği ve üstüne giydiği siyah yeşil bluzu ona inanılmaz bir güzellik vermişti, belki de eteğiydi onda bu kadar dikkat çeken, ne uzun ne de kısa ama ondaki masum oturuşu görmek ve sadece güzelliğini görebilmek, bunu benim gibi çok az kişi yapardı. kafasını öne eğdiğinde çok da uzun olmayan ve ıslak görünümlü saçları yüzünü örtebiliyordu. bu kadar güzel bir duruşun üstüne elinde ders notlarına bakıp çalışıyor olması aslında beni etkilemişti. çünkü bu kadar güzel bir insanın ders çalışmasına gerek var mıydı? bir melek bile olsa ders çalışmak zorunda mıdır :) çantasından gözlüğünü çıkardığı an artık onun gerçek olduğuna inandım. bayağı bir süre bankta arkadaşlarla oturmak zorunda kaldık çünkü beklediğimiz arkadaşlarla hidrojenle çalışan araba hakkında konuşacaktık. ilk defa bu kadar uzun beklemek istedim belki de. hatta o kalkana kadar gelmesinler ki biraz daha bakıp onunla aslında ne güzel bir çift olabileceğimizi düşündüğüm süre uzasın. ya da hiç gelmesinler o da hiç ordan kalkmasın ben de karşısında oturayım. ama arkadaşlar gelip de oradan kalkma zamanı geldiğinde ise onu bir daha görmeyeceğimi bunun ona son bakışım olduğunu bilerek ama kabullenmek istemeyerek içeri girmek için arkadaşlarla araba hakkında konuşarak kalktım. acaba dışarı çıktığımda orda olurmuydu tekrar diye de düşündüm hatta toplantımız boyunca aklımda bu vardı. dışarı çıktığımızda her zaman olduğu gibi düşüncelerimin hayal kırıklığından ibaret olduğu kanıtlanmış oldu. orda yoktu, oturduğu bankı boştu. yerimden kalkarken hissettiğim burukluk geri geldi buldu beni. ve ben onu ilk ve son kez orda gördüğümü kabuletmek zorunda kaldığımı hissettim.

Perşembe, Nisan 13, 2006
Kategoriler: Yazan Çizen: eroy