çanakkale ile ilgili ne yazsam orada kendini feda etmiş insanlara olan minnettarlığımı yeterince ifade etmiş olamam. tüm askerleri şehit olan 57. alaydan mı, yoksa askerlerin kanlarından dolayı kıpkırmızı olan ve " kanlı sırt " adı verilen yerden mi? yoksa 3 saat boyunca 4000 top mermisinin cehennemi bile aratmayan ateşinin altında sağ kalmayı başaran ve binlerce askere göğüs geren 63 askerden mi? belki de yaralı halde geride kalan askerlerimizi tahta bir klübeye sokup klübeyi yakan ingiliz askerleri anlatmalıyım. biraz da bu olayı görüp de fotoğraf makinesini yere fırlatan ve " bu kadar da olmaz " diye tepki gösteren ingiliz gazeteciden de bahsetmeliyim.
tüm askerleri şehit olan 57. alaydan ve bunun anlaşıldığı törendeki sessizlikten ve sancağına takılan madalyadan, bugün onlara saygıdan dolayı 57. alayın olmadığını öğrenince içim burkuldu. onlar için vatan kelimesi aile, sevgili, yaşam,.. kelimelerinin önünde geliyordu. bu yüzden şam' dan, halep' ten, kars' tan, diyarbakır' dan, edirne' den, izmir' den, yurdun heryerinden insanlar koşup gelmişler bir bayrak altında savaşmışlar. öleceğini bilmek ve buna rağmen hiç korkmadan ileri atılmak. bunu yapanlara gereken değeri veriyor muyuz ve yaptıkları bu fedakarlığın nedeninibiliyor muyuz? birgün tekrar fedakarlık gerektiğinde herşeyimizi feda edebilecek miyiz? bunu kendimize sormalıyız.
öyle ki savaştan 15 yıl sonra yabancılar kendi anıtlarını tamamlamışken biz bugün bile hala tamamlayamamışız. en önemli anıtımızı yapan insan yarıda bırakıp kaçmış, ancak halktan toplanan para ile yapılabilmiş. ama bu da o önemli anıtta hepimizin bir parça katkısı olduğunu gösteriyor. tıpkı çanakkale' de yurdun heryerinden birkaç insan şehit olduğu gibi o anıtta da yurdun heryerinden bir tane tuğla var.

Pazar, Nisan 30, 2006
Kategoriler: Yazan Çizen: eroy