uyandığımda saat 6:30' du. anneme özellikle söylemiştim uyanınca beni de uyandır diye. ama bir an uyanamadım işte kalkamadım. annecim biraz daha uyuyayım sen en iyisi beni evden çıkarken uyandır dedim. o sırada gece yatmadan önce kardeşimi gıdıklarken masayı devirip de yere saçılan bir sürü kağıdı toplamaya çalışıyodu kadıncağız. her şey vardı yerde. ders notları, sınava çalışırken hazırladığım not kağıtları, kardeşimin testleri, bir sürü kredi kartı faturası, çizildiğim resimler de vardı belki, kahve altlıkları, kulaklık, bilgisayarın faturası, cd zarfları,.. bir sürü ama bir sürü saçma sapan şey vardı yerde. gece toplamak istemedim. üşendim çünkü. yatmadan önce de camı açık bırakmıştım. babama da aman takılma bak bi sürü şey var yerde, laptopun kabloları da var bak takılır düşersin hem bi yerine bişey olur hem de laptop düşerken beraberinde bir sürü şeyi de yanında götürür bak maddi manevi zarara yol açma gece gece diye.. annem de sabah onları yerde görünce dayanamamış kadın toplamaya çalışıyodu yerdekileri bir yandan da işe yetişmek için hazırlanıyordu. ben de uyanmamak için kafama yastığı örtüyordum. gece yatmadan önce her şeyi sakladığım kutuma bakmıştım çünkü içine koyucam diyip de kaybettiğim bir sürü şey olduğunu gördüm. ama yine de çok fazla hatıra vardı içinde. o kadar unutmaya çalıştığım şeye rağmen içi hala doluydu. ilk kez beraber gittiğimiz sinemanın biletinden, dudak koruyucusuna kadar her şey vardı. bira altlıkları, garip bi melek figürü, kuğular, biriktirdiğim ve hediyesini almadığım kahve kuponları, yine çokça bilet. bilekliklerimi kaybettiğimi gördüm, üzüldüm bakarken, sonra saçma salak bir sürü anı işte. ilerde bakıp hatırlamak için çokça eşya, kağıt parçası.. hiç fotoğraf yoktu ama. hepsi bilgisayarda, dvdlerde saklı bir sürü fotoğraf ama hiçbiri burada değildi. evden çıkarken yine geldi annem, babam çıkarken uyandırsın dedim. biliyorum ki alt tarafı beş ya da on dakika sürecekti bu yarım yamalak uykum. ama uyandığımda heryeri topladığını görünce üzüldüm.. annem yaa.. aslında ben de bu halimden memnun değilim cidden. çok uğraşıyorlar eski ben için ama ben çoktan kopup gittim ki kendimden. söylesem neler hissettiği oturup günlerce ağlar. biliyorum ağlar. şu an 3 kişilik bir aile gibiler ben yokum sanki. ben kendimi ailesiz bıraktım herkesten kaçarken onlardan da kaçtım işte.
gece yatmadan önce bi paket sigara buldum çekmecede. kardeşimindi biliyorum. o benden de zor zamanlar yaşadı ve ben yine onu anlamamıştım. içmesine kızdım, sanki ben farklı bir şey yapıyormuşum gibi. çıkarken o pakedi de aldım yanıma. o içmesin istedim. sanki başka bi paket alamazdı. ama iki tanesini sakladım. akşam beraber buna bir son vermek için.
okula geldiğimde her şeyi yeniden düzeltebileceğimi gördüm. hocaya gidip ben kalıcam bu dersten sınava da gelmiycem. lütfen aramayın beni telafi için dedim. telefon numaramı vermiştim yapamadığım deneyler için. geride bi ders bırakıp her şeye yeniden başlayacaktım. derslerin hepsini geçersem sistem otomatik olarak kapanıyor çünkü ve ben mezun oluyorum ister istemez. ben hep birilerinin arkasından koşarken kendi yolumdan çokça uzaklaşmıştım. aslında kendi seçimimdi ama ben bundan pişmanlık duydum. bu sefer yaptığım seçim tamamen kendim içindi ve bu sefer asla bir pişmanlığa yer olmayacaktı.
nedensiz bi mutluluk kapladı beni okuldan çıkarken. yine sigaraya sarıldım kendime kızarak. ben neden böyle yapıyorum bilmiyordum. ama bunları yazdığım yere gelene kadar hep hayal kurdum. içinde sadece benim olmadığım hayallerdi ve bunlarda umutsuzluğa yer yoktu. olursa bir kez daha pişman olacağımı biliyordum. bu kez farklı olacak diye kurduğum çokça hayal.. pengueni okurken gülüyordum ve bu güzel havada kendimi dumana boğuyordum yine.önümde dolmabahçe sarayından çıkan çocuklar karşıdan karşıya geçerken neşeli çığlıklar atıyordu o anda fark ettim ki yine umutsuzca oturuyordum. kendimle kaldığımda hep oluyordu ve sadece hayaller yetmiyordu bana bu anlarda.
commandante che guavera.. evet benim şarkım çıktı yine.. mutlu olduğum farkına vardım. kendimleyken de mutlu olabiliyorum. ispanyolca öğrenicem birgün kesinlikle..
ne kadar daha sürer bu mutluluk veya onun hemen sonrasındaki bu kötülük bilmiyorum ama bir sıcak bir soğuk havayı yedikçe ufalanıp kum olan kayalar gibi ben de hergün bir parçamı bir yerlerde bırakıyorum. ve çoğu da beşiktaş-karaköy arasında yoldan denize saçılıyordu. bir kısmı da taksimde istiklale. vapurlardan savrulanlar da vardı. işte bir kısmı denizde kum oluyordu sonsuz sayıda kuma karışıp. diğerleri de yerde çamur oluyordu. üstüne hergün basıp da farektmediğimiz küçük parçalar..
off anne yaa.. niye topladın sabah oraları. içinde salem olan küçük bi poşet vardı akşam gördüğümde ne zaman bunu ilk içtiğimi hatırladım. senin, benim bu duruma gelmemde bi hatan yok. canımcım. cidden. o akşam senle konuşmasam belki her şey farklı olurdu. hem de her şey. ben bugün belki burda yalnız olmazdım. ama işte olay bundan ibaretti hep. bi eşik noktasını hiç geçememiştik biz onunla. ve tam da geçmek üzereyken yine kendi kararımdı telefonu açmak. onun kıskanması ve her şeyin sonunu getirecek tartışmamız.. her şeyin bir sebebi var ya ben aslında bunun olmasının sebebini anlayamadım hiç. almam gereken bi ders var ve ben bunu hala anlayamıyorum. suç ve ceza. anlamsızca konuştuğumun ben de farkındayım ama işte her şeyi yazamıyorum. bir sürü kelime gerek bunun için buraya sığmıyor. yok kimseye suç atmadan kendimde arıyorum zaten her şeyi. suç da bana ait ceza da. ama bunun cezasını sadece benim çekmiyor olmam da kötü. hayat da kötü, uyumak da, her şey kötü görünüyor bazen. bilmiyorum ama umutsuzca konuşmaya getirmek istemiyorum. sadece şu an konuşmak için birini arıyorum o yüzden yazıyorum. çokça kullanıyorum yalnız kalmayı ama başka bi seçenek de yok gibi şu an. çokça neşeliyim aslında fırsatım olunca ama şu an değil.
kendini iki kelimeyle ifade et dendiğinde yirmi dört saat neşeliyim.. 4 kelime oldu bu ama dendiğinde kafam iyi her şeyi çift görüyorum derken güldüğüm gibi.. aslında hep böyle gülmek için fırsatların hepsini yok ben almayayım diyerek itiyorum. burada yaptığım gibi kendimle konuşarak geçiriyorum..
aman ya bugün çok güzel birgün yine. ve çayım soğudukça içine bir şeker daha atıyorum. soğuk ve şekerli çay çok güzel. tadı garip ama güzel. her şeye yeniden başladım aslında. sadece bunları düzeltmem için çokça çalışmam gerekecek. biraz daha zaman gerek diyerek zaten akıp gidenlerin biraz daha çoğalmasına izin vermem yanlış biliyorum..
karşıdan karşıya geçen çocukları gördüm yine fotoğraflarını çekmek istiyorum tam da yaşama sevincini anlatan kocaman güzel bi fotoğraf..
ama bunun yerine fikriye' nin bi fotoğrafını koyayım sona. yalnız gitmek, yalnız bırakmak.. her iki tarafın kaybettiği bir fotoğraf. ama o birilerinin gözünde, ona bakan insana doğru gelirken benden de gidiyordu. ama başkaları da bir yerlerden giderken buralara geliyordu. her şey gitmek ve gelmekten ibaret.. ve gelse bile tam da eşikte dururken düşünmek..
hayat bugün güzel. ve beklemekse, umutla veya umutsuzca olmasıyla tam da zıt iki kutuplu garip bir eylem şu an.. ama aslında bunların hepsi sonuç. sebebini bilemediğim olayların
öngörülmemiş sonuçları..

Salı, Mayıs 08, 2007
Kategoriler: Yazan Çizen: eroy