" ne kadar çok fotoğraf çekermişim ben yaa.." dedikten sonra okulun 2. döneminde hiç doğru dürüst fotoğraf çekmediğimi farkettim. fotoğraf kulübüyle gezilere gitmediğim için böyle oldu farkındayım. şimdi çektiklerimin hepsi anı fotoğrafı. hapishane duvarına atılan çizikler gibi. aslında bu şekilde söyleyerek küçümsemiş oluyorum o anları. kıymetini bilmemişim gibi. doğru ya bu örnek içimi burktu tamam kabul ediyorum. o çiziklerin hepsi birbirinin aynısı gibi olur ve rutin bir bütünün parçasıdırlar. bir sona uzanan merdivenlerin basamakları gibiler. hergün 1 basamak atabildiğimiz merdivenler..
halbuki fotoğraf öyle değil. fotoğraf anlarımızı donduruyor. ve biz anı tekrar hayal edebilelim diye sonsuza kadar saklıyor. düşünsene senle güldüğümüz bu anı dondruyosun ve yıllar sonra tekrar güldüğünü hatırlıyorsun. ama anı farklı kılan artık yaşanmadığı gerçeği ve tekrar gülmüyor olabilmen, hatta içindekilerle paylaşabileceğin anların da artık olmaması da var. ya da artık yaşanacak anların bitmiş olması.. an.. bu kadar kısa bir zamanı ancak bu kadar kısa bir kelime anlatabilirdi. ama anın hakkında sayfalarca yazı yazılabilmesi garip. iki harfin ifade ettikleri binlerce harfle anlatılabiliyor.
hayatımız bizim duvarımız ve biz bu duvara çizikten başka bişey yapıyoruz resim çiziyoruz ya da fotoğraf yapıştırıyoruz. duvarımızı sınırlayan tek şey biziz. ne kadar fotoğraf yapıştırıp ne kadar çizik atacağımıza ya da oraya kaç tane poster yapıştırmaya ya da boş kalıp kalmayacağına yine biz karar veriyoruz. post it' ler yapıştıyoruz bazen unutulmaması gerekenleri ve zamanla onlar yere düşüyor tam olarak yapışmadığından ya da artık duramayacak hale geldiğinden. o zaman geriye dönüp baktığımızda göremeyiz asla unutmamamız gerekenleri. sadece yazılar mı? fotoğraflar da düşer, çizdiğimiz resimler de silinir. bir tek silinmeyen, hergün attığımız o çiziklerdir. onlar duvarın içine kazınmıştır ve üstünü ne kadar boyarsak boyayalım ya da birşeyler asalım. onu altı hep boş kalacaktır.
bazen duvarın dolduğunu hissederiz. ya da koyduğumuz fotoğrafın orada iyi durmadığını o zaman bişeyleri değiştirmemiz gerektiğini görürüz. ya bazılarını yırtıp atıcaz ya da onun üstüne yapıştrıcaz fotoğrafı. her insan farklı bişey yapacaktır tabii ki..
ama birkaç adım uzaklaşınca duvardan bütününün görüntüsü bizi mutlu ediyorsa, üstü kapatılmış çizikler bize hergünün geçisini artık gösteremiyorsa, ya da apaçık gördüklerimiz bile bizi üzemiyorsa. o zaman kendimizi alkışlamalıyız. evet çok saçma ama birkaç kez ellerimizi birbirine vurup o sesin odada yankılanmasını duymak.. bu bize yeni şeyler eklemek için güç verir..
ben duvarıma arkamı dönmüştüm, bir taşa dayanıp vodka ile mutlu oluyordum gülmek istiyordum tam olarak yukarıda yazdıklarımla çelişirken. gülmenin ne güzel bişey olduğunu aniden hatırlıyorum.. ve kendi duvarından fotoğrafları benle paylaşana hissettiklerimin daha da farkında oluyorum.

Perşembe, Nisan 19, 2007
Kategoriler: Yazan Çizen: eroy