her gece uyanıyorum sabaha karşı. biraz düşünüyorum dua da ediyorum uyanmamak için, artık kurtulmak ve rahat uyuyabilmek için sonra yatıyorum. geceleri yatakta otururken korkuyorum. sanki izleniyorum gibi hissediyorum her yer karanlık ve içimde korku hissediyorum.
o anda da yanımda beni koruyacak birini istiyorum. ya da hiç uyanmayayım da yaşamayayım bu korkuyu her gece. herkes uyurken seni düşünen kim var ki? sen inanmak istemiyorsun. alışkanlık oldu dediğin şeyi bırakmak istemiyorsun, halbuki boşluğa düşerim dediğinde aşağıda seni tutmak için benim orda beklediğimi sen de biliyorsun.
neyse yazmak istemiyorum ama böyle hergün aynı duygular içinde sıkılmak da beni yok ediyor. sen de hergün sıkılıyorsun. yeter artık diyorsun. ama sanırım sen de benim gibi hiçbirşeyi çözmek istemiyorsun.
alışkanlık.
alışkanlıklar, yerlerine yenilerini bulana kadar bizi oyalamak için var.
ama bir kez kurtulmak için de biraz cesaret gerek. bu ne sende ne de bende yok sanırım. sonu hep kötü bitiyo. hep kötü.
ya beş dakikalığına senaristle konuşabilir miyim acaba?

Pazar, Ağustos 20, 2006
Kategoriler: Yazan Çizen: eroy