şu an içtiğim sert kahve gibisin. camların önüne güneşliği arkasına perdeyi onun da arkasına kadife kalın perdelerimi çektim. çektim ki güneşten uzak olayım. içerisi amma sıcak oldu. kapıyı da kapadığımdandır belki de.
elimde yaptığım en sert kahve. içine şeker de atmayacaktım ki tatsız ve acı olsun. bu sıcakta içimi yaksın. beni zorlasın, içmek istemeyeyim. uzaklaşayım. ama biraz şeker attım ki sana hissettiğim tatlı duyguları arada anımsatsın.
şimdi içerken boğazım yanıyor, çok sıcak bu kahve. içmek için çabalıyorum ama zor geliyor. ama vazgeçemiyorum. arada aldığım o şeker ve kahve tadından vazgeçemiyorum. etrafım çok sıcak, kahvem daha da sıcak, içmeye çalışmak acı veriyor ama bazen gözümden de yaş geliyor. ama ben içmekten vazgeçmiyorum.
kendime zarar di mi bu yaptığım? evet ama benim seçimim bu. ne kadar daha ısrar edicem bilmiyorum ama şu an yaptığım seçimin, hayatımın bu berbat gidişatının arkasında bir sorumlu var o da benim kendi kendime yaptığımı başkasına yıkmak istemiyorum. kendi sorunumu kendim çözmek istiyorum. çözemiyorum haklısınız hepiniz. beni tanıyan herkesin cevabını bildiği bir soruyu ben çözemiyorum.
sınav gibi. herkes erkenden yapıp çıkmış ben en sona kalmışım hoca da bana bakıp gülüyor belki de kendi içinden. ama ben habire yazıp siliyorum. bir cevap bulmaya çalışıyorum.
lanet olsun! etrafımda bana kopya verebilcek biri de yok ki!.. herkes gitti ben kaldım. bir cevap bulmam gerek.
güz yarıyılında akşam yapılan 8 de başlayan bir sınav gibi herkes gitti sınav başlayalı nerdeyse iki saat oldu. gece heryerde soğuk ve yağışlı bir günün gecesi cama vuruyor yağmur damlaları ama ben bundan zevkl alamıyorum o an. ya acaba çıkıp da dışarda beni bekleyen var mıdır şimdi? hiç sanmıyorum.
ben hep böyle yapıyorum. sonu hep böyle oluyor. lanet olsun kalemi de bırakıp çıkmak istiyorum. kalayım bu dersten. tekrar alamayacağım bi ders ama. ilk vize mi? final mi? ne olduğu aklımda değil. neresindeyim sorunun? ne kadarını çözdüm? ya da sorunun ne kadarını anladım. bi cevap yazsam da yanlış olacağının fazlasıyla farkındayım.
hoca da saatine bakıyor. sanırım zaman doldu. ya ben hep geç mi kalıcam?
bu düşündüklerimin hepsi sadece kendime duyduğum aptalca kızgınlıktan dolayı hissettiğim yanlış duygular mı? niye kendime kızgınım, en son dargın olmam gerekenle şu an birbirimize düşman gibiyiz sanki. oturup konuşmalıyız sanırım. herşeyi çözmek için birşeylere karar vermeliyiz. kahvem de bitiyor. dibinde kalmış şeker daha da kendini hissettiriyor. bitmesin istiyorum herşeye rağmen. ama bitiyor. sıkıca kavradığım kulpunu bırakayım artık di mi. son kalmış yudumumu da yutkunduktan sonra tadı unutmam mı gerek? gidip biraz su içmeliyim. içtiğimde gözlerimi acıtacak kadar soğuk, mideme inerken içimden geçtiğini hissettirecek kadar soğuk hem de. o zaman belki de unuturum.
yazdıktan sonra istemedim yayınlamayı. beğenmedim sanırım. sanırım diyorum çünkü okumadım hepsini yazdıktan sonra. ya da nasıl yazdıysam bölük pörçük de olsa burda kalsın. bigün bakıp da gülerim belki kendi halime. gece yayınlıyorum yazıyı. yazdıktan sonra draft olarak kaydetmiştim. istemedim ben yazıyı hiç. ama şimdi istemediğim için koyuyorum buraya. yapmaktan hoşlanmadığım herşeyi yaparsam belki de bigün artık yapmak istediklerimi yapcak cesareti kazanırım.
yeni başlayan hergün yeni olan herşeyi de beraberinde getirebiliyor. gelecek için karamsar hissetmiyorum asla. ben sadece bugün için karamsarım. yarın yeni bir gün.

Cuma, Ağustos 04, 2006
Kategoriler: Yazan Çizen: eroy