Dünyanın üzerine kurulu olduğu katı kuralları seviyorum. Herşeyi anlamaya çalışmakta bize, başlamak için sabit bir nokta gerekli. Referans noktası diyelim. 0 noktası. 0' a başka bir yazıda değinmekte fayda var zira ayrı bir felsefe 0. Katı kurallar diyordum. Fizik kurallarından konuşmayı çokça sevdiğimi ne kadar söylesem az.

Her yaptığımız hareketin temelinde bir amaç yatıyor. Amaçsızca yaptığımızı sandığımız olayların bile temelinde, bilinçaltımızda bir amaç yatıyor. Yaptığımız hareketlerin temelinde içimizde belki de günden güne bu amaca karşı bir tutku oluşuyor. İstediğimiz şey içimize işliyor, her nefesimizde, kalbimizin her atışında bu amaç biraz daha içimize işliyor. Aşkta yaşadığımız tutku ilk ortaya çıktığı andan bozulup saplantıya veya kaosa sürükleyene kadar bizi öylesine tatmin ediyor ki diğer hiçbirşey bize onun verdiği tadı veremiyor. Hadi ama şimdi bunun tadı bu kadar güzel olmasa hiçbirimiz gerçek aşk peşinde koşmaz arkadaşlarımızın dışında sevecek birini aramazdık. İnsanın hayattaki en büyük amacı bu belki de. Birçok amacımızın altında yatan temel amaç. Megali idea gibi birşey olsa gerek.

Konuşurken sözlerimiz birbirimizi güldürüyor, bazıları içimizi acıtıyor, üzüyor, bazıları düşündürüyor. Her bir cümlenin bu gibi duyguları yansıtmayı amaçlamasının altında başka bir amaç var. Birbirimize söyleyemediğimiz belki de. Belki de tek taraflı sadece. Paranoya veya boşa umut etmek, hayal görmek ya da saçmalamak. Gerçek olmayan şeylerin bu kadar gerçek duyguları tetiklemesi ne kadar da garip. Göz göze bile gelememiş olmanın verdiği acabalar da var. Somut hiçbirşey yokken sadece kelimelerden doğan duygular. Aşık olmak.. Gerçekten olduğunu hissetmek. Belki sadece ilk kez görene kadar belki de son.

Gerçek amacını saklayan, uğraştıran, bizi paranoyaya, yanılmaya iten şeylerden hiç haz almasam da belki de bazen, bunun için kurmak cümleleri. Saçma birşey hepsi belki de ama amacı o kadar büyük ki.. Başka birşey söylemek gelmiyor içimden.

Cumartesi, Şubat 23, 2008
Kategoriler: Kişisel. Yazan Çizen: eroy