iki gündür hastayım ayağına evde yatıyorum :) bütün gün oyun oynurum.
önce call of duty 2' de oyunun sonuna geldim. kahramanca savaştım diyebilirim. en önde koştum, düşmanın gözünün yaşına bakmadım. her ölüşümde çayımdan bir iki yudum içip daha hırslı ve sinirle geri döndüm. bazen bu kadarını kaldıramam diye ara verdim. yemek yedim, gazete okudum, televizyona baktım. sonra bu kadar aksiyon yeter dedim ve star wars empire at war oynadım. orda da düşmanlarımın üstüne yürüdüm. ölüm yıldızı ile gezegenleri yok ettim. yakıp yıktım. bazen kendimden korktum :P ve en sonunda en yeni oyunum battle front 2' yi kurdum. orada klon askeri olarak yine en ön safta savaştım. karşımdaki droidleri yok ettim. bazen jedi olup kötüleri yok ettim bazen de klon olup jedileri öldürdüm.
tüm bunlar içimizdeki savaşma, şiddet ve heyecan isteğini bastırmak için yapılmış oyunlar. ama bundan yıllar önce benim yaşımdaki gençler gerçek bir savaşın içindeydiler. öldüklerinde geri dönme şansları da yoktu. savaştan sıkıldıklarında bırakıp gitme şansları da yoktu, karınları acıktığında benim gibi kalkıp mutfağa gitme şansları da yoktu. onlar bunlara rağmen düşmana boyun eğmedi ve kahramanca savaştılar. ben her bölüm geçtiğimde sevinirken, onlar belki de hayatta kaldıkları hergünün gecesi uyurken seviniyorlardı.
çannakkale savaşları türk tarihinin en önemli olaylarından biridir. bir milletin özverisi, kahramanlığı nasıl kendi kaderini belirler, bunun örneğidir. birkaç sene önce çanakkale' ye gidip oralardaki şehitlikleri, tarihi mekanları filan gezmiştik. o zaman insan orda savaşmış insanlara daha fazla saygı duyuyor. bugünü geçmişte bizim için kanlarını dökenlere borçluyuz. ruhları huzurla dolsun.

Cumartesi, Mart 18, 2006
Kategoriler: Yazan Çizen: eroy