geceleri eve dönüyorsam bu her zaman bana biraz üzüntü verir. neden bilmiyorum metroya veya otobüse bindikten sonra yapmak istediğim ilk iş kafamı cama yaslayıp yolu izlemek. etrafımdan gelip geçen hiç kimseyle tek kelime bile etmeden sadece yolu izlemek. geceleri caddelerde dolaşan insanlara bakmak neden insanı üzer? halbuki ben geceleri o sarı tonlu ışığa boyanmış sokaklarda, etrafı bir sürü renge boyayan cafeler ve barların sokaklarında yürümeye bayılırım. her yerde insanlar olur ve hepsi ayrı bir dünyada devam ederler yürümeye. ama ne zaman ki ben oturup da onlar yürümeye başladığında o zaman düşünmek istiyorum insanların iç dünyasını. görmek ve nasıl bir hayat yaşadıklarını öğrenmek istiyorum. yürürken resmin içindeyim. ama resmin dışına çıkıp da baktığımda herşey sadece düşünceye dönüşüyor.
bunun sebebi sanırım hayatımın hiçbir döneminde herşeyi bir süre de olsa tam yapamamış olmamdan ve her zaman duyduğum pişmanlıktan kaynaklanıyor. tüm gün eğlenceli bile geçse sonunda mutlaka tek kaldığım zamanlarda sebepsiz bir sıkıntıyla başbaşa kalırım geçmişte ne yapmış olabilirim ki bana bu kadar acı versin? hangi hata tüm hayatımı etkilemiş olabilir? hatırlamadığıma göre büyük bir hata değil sadece hayatımdan gelip geçmiş ve bugün görmek isteyip de göremediğim insanların hatıraları olmalı. ya da bi türlü tadını alamadığım hayat mı? hayattan şikayet ettiğim zamanlar kızıyorum kendime. ama yaptığım herşeyi acaba kendim istediğim için mi yoksa başkalarını mutlu etmek için mi yaptım?
hepimizin ortak sorunlarından biri bu aslında. yaşamın amacı sorusunu zaten bi türlü tam olarak içimize sinerek cevaplayamıyoruz orası zaten kesin ama bu yaşamı adadığımız insanlar mı olmalı yoksa bu süreyi kendimize mi ayırmalıyız? binlerce yıllık insan tarihinde benim 50-60 yıllık hayatımı düşünmek, kendimi önemsiz hissettiriyor. ama tarihin akışını tek başına değiştiren insanlar da var. ben geç kaldım herşeye başlamak için. farkında olmak için, dün sabahki ders için, seni seviyorum demek için, hatta blog yazmak için bile,.. yapıcam diyip de yarım bıraktığım işlerden başka bir hayat daha çıkardı. herşeye yetişilmez tabii ki. ama yaşamı düşününce herşeyi yapmak istiyorum. bugün hepimiz bir parça mutlu olacağımız anı bekliyoruz. gerçek mutluluğu arıyoruz. kimileri bunu kitaplarda, sayıların ve hesapların arasında, kimi bir topun peşinde, kimi bir mikrofonun arkasında, kimi başka bir insanda, kimi başka birçok insanda arıyor. ama umutsuzca arıyoruz. ne kadar güçlüyüz desek de içimizde hepimiz ümitsizliği taşıyoruz. tabii ben tamamen yanılıyor da olabilirim ya da kısmen yanılıyorumdur. ama düşünce üretmek ve bunları başkalarına anlatmak, sizin gibi başka insanları aramak bile mutlu olmaya çalışmanın ümitsizce çırpınışı. güzel şeyler ortaya çıkarmanın en iyi yolu kötü anılara sahip olmaktır. ama tüm bunların yanında aslında insanı farklı kılan en güzel şey hayalgücüdür. her zaman bir hayalimiz vardı değil mi bugüne kadar? yarın da olacak o hayaller. hatta şu an bile var. umudumuz zaten hep içimizde. umutsuzluğa kapıldığımız zamanlar. kendimizden kurtulmak isteriz. ölmek istemek ne kadar umutsuzca bir davranıştır. o anı yaşayana haklı gelir. belki de gerçekten haklıdır. ama sadece et ve kandan oluşmuyoruz ki. ne yazık ki istesek de kaçamayacağımız kendimiz ölsek bile peşimizden gelecektir. o yüzden kendimizle yaşamayı öğrenmek gerek sanırım. depremle yaşamayı öğrenmek gibi :)
bugünü yaşıyorsak hep bir dün olacak ama yarın olmayabilir. umut ise hep var. yaşamak güzel şey aslında :) ehehe.. intihara meyilli insanları geri döndürmeye çalışan psikologlar gibi hissettim bir an. herşeyi bir an unutup bir kahve molası verelim ;) yağmurun, karın tadını çıkaralım :) zaten hayatını akışına bırakalım. su zaten hep yatağını bulur ;) bazen durdurulamaz şekilde akar bazen de neredeyse kurur.. yağmurları bekleyelim ve şemsiyelerinizi hiç açmayın. bırakın da ıslanalım biraz :)

Cuma, Kasım 03, 2006
Kategoriler: Yazan Çizen: eroy