- meraba ben eray, tanıştığımıza memnun oldum.
- meraba ben ...
- hangi okuldansın?
- .... . sen nerde okuyosun?
- yıldız teknik' teyim. elektrik ve makine okuyorum. çift lisans yapıyorum.
- zor olmuyo mu?
- ehehe.. evet biraz zor :) ama alıştım artık.
- kaçıncı sınıf?
- 4
- ooo.. iyi bayağı büyükmüşsün sen :)
- saol :)
- uzuyo mu okul?
- evet. 1-1,5 sene uzuyo.
- olsun yav o kadar da uzasın artık.
- saol :)
...

şimdi yukarıdaki satırların oluşturduğu tek sütun benim standart tanışma prosedürümü oluşturuyor sanırım. bigün aklıma geldi ve dönüp baktığımda bu konuşmanın neredeyse aynı olduğunu görüyorum. sadece isimler ve okullar değişik. profilimi güncelleyip üsttekileri yazdıktan sonrası için insanlarla konuşmaya başlamak istiyorum. konuşmaya başlamak ama nereden başlamak sorusuna bi düzgün cevap verebilseydim bugün nerde olurdum bilmiyorum ama bu yazıyı yazıyo olmazdım herhalde.
hergün bir sürü insanla karşılaşıyoruz ve çok farklı birçok hayattan olayları dinliyoruz. hepsi ayrı bir film gibi sanki. hani youtube' u aç izle aynı şey ama bu sefer görüntü yok. sadece sesli anlatım var. görüntüyü ve olayın ambiansını sana karşındaki sağlamak zorunda. el-kol, jest-mimik gibi ayrılmaz ikililerin oluşturduğu sanat ile sana yaşananları sanki sen de yaşamışsın gibi anlatmaya çalışacak. ve şunu bil ki bunu tam olarak başarabilen çok az insan var şimdiden uyarayım da sonra hayal kırıklığı yaşama. zaten yaşadın bile belki de ben bunları söylerken ama en azından kırığın boyutları küçük veya kırılan hayal sayın az. içinde tutmakta zorlandığın o heyecanla kurduğun hayallerin bir cümleyle kırılması ne kadar kötüdür di mi. zaten hepimizin yaşadığı herşey neredeyse birer hayal kırıklığı. bi sadece bardağın kırılmamış veya çatlamamış tarafına bakarak yaşamak istiyoruz. üst tarafı bir yerlerimizi kesebilir. çatlaklarından su sızdırsa bile bir bardağımız olsun di mi. yarısı da dolu olabilir dörtte üçü de ya da dibinde bir yudumluk su kalmış da olabilir. ama önce içine su doldurabileceğimiz bir bardağımız olsun.
dağılmaması için sıkıca tuttuğumuz bir bardaktır belki de elimizi kesiyor, canımızı acıtıyor ama bırakırsak da tamamen dağılacak. ne kadar dayanabiliriz bu acıya? suyun yerini bardağın içine sızan kanımız alırsa bunu görmeye dayanabilir misin? düşünsene iki elimle tuttuğum bu bardağı nasıl doldurabilirim? içine tükürerek mi? bu sizce hoş olur mu? işte kişilik farklılıklarının ortaya çıktığı bir nokta. içine ellerinden sızan kan bardağı dolduruyor belki ama senin içini boşaltıyor, gücün bir yerden sonra seni taşıyamayacak kadar azalacak. sonra ne olacak? bardağı ayaktayken tutamayacaksın, bir yerlere oturmak isteyeceksin hem dinlenip hem bardağını korumak isteyeceksin. bardağın bir yerlerden dolacak ama diğer çatlaklardan da sızdıracak. ne? niye kızıyosun ki? ben sadece aklıma gelenleri söylüyorum. bunu başka kimle paylaşabilirim?
oturunca, bu sefer eski günlere bakıcaz bardağımızı ilk aldığımız günlere belki de onu bize biri verdi. ilk zamanlar sımsıkı tuttuk hiç bırakmadık. sonra bir gün ya çok sıkı tuttuğumuz için artık dayanamadı ve çatladı. olabilir tabii heyecanını anlıyorum ama gevşek tuttuğun için düşürüp kırmış olabilir misin? pişman olduysan bunu da anlayabilirim. iyi veya kötü olayın her iki yönüne de bakarak değerlendiriyorum merak etme ;)
düşürüp kırdığın bir bardaksa bunun için ağlmaya değmez. ama kırdığın bir kalpse bunun için belki de ağlaman gerek. yaptıklarımızdan dolayı bazen pişman olmalıyız, biraz acı çekmeli ve ağlamalıyız. sürekli gülmek çok güzel tabii ama hep gülersek bunu değerini giderek unutucaz sıradan olacak bizim için. yaranın iyileşmesinin ve eskisi gibi herşeyin düzelmiş olmasını görmenin o mutluluğunu tatmak için önce yaralanmamız gerek di mi. ama geri dönülemeyecek şekilde yaralanırsak? ya asla eskisi gibi olamayacaksak? o zaman yaşamak için verdiğimiz savaşı bırakmak istemeyi anlıyorum. herşeye bir son vermek istemek herşeye yeniden başlamak istemek kadar doğal. birinin bittiği yerden diğeri başlıyor nasıl olsa. amaçsızca yaşamak yerine sonrasında ne olduğunu görmek istiyosun.. mantıklı aslında. bazen fazlasıyla sabırsız olan biri olarak seni yine anlıyorum. seni aslında çok insan anlıyor ama içindekileri söylemek senin yaptığını yapmak gibi..

Pazar, Aralık 17, 2006
Kategoriler: Yazan Çizen: eroy