fotoğrafı görünce birden garip hissettim :) bu fotoyu daha önce koyduğumu hatırlıyorum siteye hatta yeniden mutlu, neşeli, sevgi seli, konfeti yağmuru gibi bir başlık vardı sanırım. ne kadar hızlı geçiyor zaman ve ne kadar çok şeyi değiştiriyor. aslında değiştiren biziz sanırım. iyi yönde olunca ben değiştim ve herşeyi düzelttim. kötü olunca zaman beni nasıl da değiştirdi, alıp götürdü diyoruz. ben de diyorum biliyorum en kötüsü de bile bile hata yapmak zaten. hatalarından ders almayan benim gibi insanlar için zor oluyor tabii. ama şimdi geçmişi düşünemeyecek kadar meşgulüm aslında hiç bişey yapmıyorum sanırım ortasahada boşuna koşturan futbolcular gibiyim. topu dikine oynamadıkça gol atılamaz. ama hazırlık pasları olmadan da olmaz :) tribünde siz sahadayken sakatlanmanızdan korkan biri varsa o zaman daha kontrollü oynuyorsunuz her ikili mücadeleye giremiyorsunuz. sakatlanmaktan değil onun üzülmesinden korkuyorsunuz. biliyorsunuz ki sizin dayanamadığınız acı fiziksel değil zihinsel. en çok da onlar acıtır zaten. ne geliyorsa başınıza hep çok düşünmekten ya da hiç düşünmemekten geliyor. ortasını bulsanız bile bu sefer herşey sıkıcı gelecek sizin için. ne yapacağınızı bi türlü bilemediğinizi ben biliyorum merak etmeyin yalnız değilsiniz. Live 4 it! size bir mail uzaklıkta. sorunlar paylaştıkça azalır çünkü başkalarının da acı çektiğini görmek hepimizi gizliden gizliye mutlu eder, iğrenç bir tatminkarlık sarar içimizi ama biz bunu kabullenmeyiz aslında bazılarımız bilmez bile bunu ya da bilenlerin bir kısmı da kabullenmek istemez ama kimse inkar etmesin ki sınıfın en güzel kızı veya en karizmatik erkeği herkesin önünde saçma sapan bir hareket yapsa, üstüne bişey dökse hepimiz hiç olmadığımız kadar tatminle dolarız. bunun psikolojide kesin bi karşılığı vardır ama ben şimdi onu bulamıycam aslında hemen bulabilirim sanırım nerde olduğunu biliyorum sadece bir arama motoru uzaklıkta bana cevap. ama bazen bi adım uzakta bile olsa yetişemeyiz istediğimize elimizi uzatmak veya bağırıp ilgiyi üstümüze çekmeye çalışabiliriz ya da kocaman bir adımla hemen yanına gidebiliriz. aslında herşey bir adım mesafede ama çoğumuz sonsuza kadar bile sürse bi türlü o bi adım mesafeyi aşamayacak, aşanlar da belki geri dönmek isteyecek ama geldikleri bir adım dönerken bir uçurum olacak.
içinde insan olan her olayın sonsuz tane karmaşık durumu var. iyi veya kötü hepimiz farklıyız birbirimizden. ve bir torba içinde bulunan 4 mavi 6 kırmızı bilyeden 3 tane bilye çektiğimizde birinin mavi diğerlerinin kırmızı gelme olasılığını hesaplayabiliyoruz ama karşılaştığımız insanlardan kaçtanesinin bizi sevip kaç tanesinin bizden nefret edeceğini ya da hiç aldırış etmeyeceğini bilemiyoruz. bilyeler hep sabittir. maviyse sonsuza kadar mavidir. ama insanı bilyelerden ayıran şey insanın sürekli değiştiğidir. masa etrafında oturacak 10 kişiden yanımıza oturanın sevdiğimiz insan olma olasığını biliyoruz belki ama ertesi gün masa etrafında kaç kişiyi sevdiğimizi veya sevdiğimizin bizi hala sevip sevmediğini bilemiyoruz. bilmeyelim zaten. hayat bir oyun değil mi oynayalım işte :) ama bilgisayar oyunlarından bir farkı var ne yazık ki ordaki gibi sonsuz can hakkımız yok. bir tane var. iyi kullanmak gerek ;) Live 4 it! oyunu kazanmak için yaşa diyebiliriz o zaman. ama sonu ölüm olarak belirlenmiş bir oyun olsa da a şehrinden b şehrine giden 8 farklı yoldan en güzeli seçme olasığımızı da göz önünde bulundurmak gerek. kısa veya uzun ya da mutlu veya hüzünlü ya da çok daha farklı duygular. sanki hiç bitmeyecekmiş gibi geliyor herşey. biteceği de hep geceleri aklımıza gelir zaten.
ama şu an yaşıyorum ve yaşamı hissediyorum. gecenin bir yarısında böyle şeyleri düşünmek normal tabii gece hep kötü şeyler düşündürür bize. ama yine de derinden aldığımız nefesimizin içimize dolmasını hissetmek güzel bişey olsa gerek..

Salı, Aralık 12, 2006
Kategoriler: Yazan Çizen: eroy