Live 4 it! haftanın klibinden herkese merhaba!.. Bu haftaki klibimiz benim en favori şarkım diyebileceğim kadar çok sevdiğim bir şarkı. Fight Club'ın soundtracklerinden Dust Brothers - This is your life. Bu klibi yayınlamaktan zevk alıyorum.

Öncelikler vardır. Önce yapmamız gerekenler. Önce yaşamamız gerekenler. Önce kabul etmemiz gerekenler. Hayatta herşeyin bir sırası vardır diyebiliriz. Öyle ya da böyle bir şekilde herşeyin bir sırası var. Hayatta kabul etmemiz gereken ilk şey bunun sona ereceğidir. Birgün öleceğimizi unutmamalıyız. Yarın ben burada olmayabilirim mesela.

Küllerinden yeniden doğmak gibi bir geri dönüş başarısı yakalamak için yanıp kül olmak gerekir. Ancak herşeyini kaybedersen, herşeyi yapabilme özgürlüğüne kavuşursun. Yaşadığımız acıların aslında yaşabileceklerimizin yanında hafif bir masaj gibi kalır. Herşey her an değişiyor. Kenarda ağlayarak geçirdiğin ve hep böyle dediğin kendi dünyan bile her an değişiyor. Her saniye zamanın azalıyor. Bunu kabul edemiyor musun hala?

Bu şarkı aslında asi çocukları öven ve kendi düzenini bozamayan, isminin altında kaybetmeyi göze alamayacağı ünvanlar taşıyan insanları, markaların tutkunu insanları, anlatıyor ve tamamen anarşik bir havası var. Ama şu gerçek var . Bu tür sistem karşıtı filmler aslında bireyleri daha çok sisteme bağlıyor. Çünkü cesaretsiz, melankolik ve çaresiz beyinlerin bu kadar güçlü bir sisteme baş kaldırmasını beklemek ejderhanın karşısına bir şovalyenin dikilmesini beklemek gibi. İşin ucunda prenses olmadı mı hiçbir şovalye yerinden kıpırdamaz. değil mi...

Çok ama çok çaresizliğe düştüğüm zamanlar oldu. Yani nasıl desem hayat bundan daha kötü olamaz dediğim zamanlar. Bundan yıllar öncesine kadar böyle değildim. En dibe vurmayı beklerken aslında bunun bir dibi olmadığını görüyorsun. Şu an kendimi dipte hissettiğim yer aslında daha önceki dipten daha da yukarda olması garip değil mi.. Minicik bir kemikten kafesin içindeki 1 kilo 250 kg'lık bir et parçasının içinde böyle bir sonsuzluk barındırıyor olması. Bu sonsuzluğun içinde kayboluyoruz.

Pes etmeliyiz.. Bu yarıştan, bu savaştan, çevrendeki gördüğün herşey zihnini yönlendirmek için. asla kendi kontrolünü sana bırakmıyorlar. Tüm hayatın boyunca yönlendiriliyorsun. Konuşmayı bile sana öğrettikleri harfler ve seslerle yapıyorsun. Düşündüğün fantastik şeyler bile bir başkasının düşüncelerinden doğmuş etkileşimler. Artık kabul et. Bataklık gibi kıvrandıkça, karşı koydukça daha çok batıyorsun. Derin bir nefesin sonrasında bunun sonuncusu olduğunu bilmek sadece tüm düşüncelerimizi serbest bırakırdı herhalde. Düşünecek o kadar çok şey var ki..

Uğruna kendi hayatından vazgeçtiklerin aslında kendi hayatlarını yaşamakla meşgul. Açtığın telefonların sürekli meşgul olması gibi. Senin aradığını asla bilemeyecek, asla sesini duyamayacak. Kum saatinde geride kalan birkaç tanenin düşüşünü görürken en azından yüzünde o mutluluğu taşımalısın. Kum saatini tersine çevirmek için elini uzatmalısın. Yaşadıklarını birşey mi sanıyorsun? Daha hiçbirşey görmedin bile...

Bu mükemmeliyetçilik, bu herşeyin tam olmasını isteme arzusu. Sanki elindeyken bunun farkındaydın. Kabul Hiçbir şey tam değil. Olamaz da. O sandığın kadar güzel mi? O sandığın insan mı? O senin için O mu gerçekten? Vazgeç.. Acının hafiflediğini hissediceksin.

Farkına var. Kabul et. Geçen her saniye seni, elinde kalan son şansı da kaçırdığın ana yaklaştırıyor. Bugün çoktan geçti bile... Ama bu senin hayatın ne yapacağına kendin karar ver.

Herkese iyi bir hafta diliyorum...