bilmiyorum diye başlayayım. nasıl günlerin geçtiğini anlayamıyorum. kafamı biraz olsun toparlayamıyorum çok yorgunum, zihnim inanılmaz yorgun. kendimi bitmiş hissediyorum. ve artık hayata tutunacak gücüm yok. taa ki senin nefret dolu satırlarını okuyana kadar. ama bilmiyorsun ki ben kimseye senin bu şekilde hissettiğin nefreti hissedemem.
kendimle olan savaşıma sen bana nefretini göstererek son verdin. bana duyduğun bu nefret kendimi sevmemi sağladı. uyandığımda zihnim tekrar bomboştu. kalktım kendime bi kahve koydum. hayat devam ediyordu ve ben bunu yeni anlıyordum. ben o kadar büyüdüm ki son birkaç günde inanamadım kendime aynaya bakıp bu ben miyim dedim tekrar. şimdi ise yeni doğan hergün aynaya korkmadan bakıp hayatın anlamına gerçekten inanmaya başladım. tüm güçsüzlüğüm giderek dağılıyor. yakında herşeyi atlatmış olucağımı biliyorum. yeniden sevilmeyi hissetmek.. sanırım bu duygu beni topladı ve dağılmış olan benim parçalarımı tek tek yapıştırdı. bu sevgi arkadaşlarımın sevgisiydi ve ben gerçek sevginin sadece aşk olmadığını da öğrendim. yeniden bana aşık olacak biriyle karşılaşıcam ama bunu zaman göstericek ve ben zamanı akışına nasıl bırakıcağımı da öğrendim ama şu an yazdıklarımı daha iyi nasıl anlatacağımı hatırlayamıyorum. biraz daha kendime gelmem gerek. umutsuzca bir çıkmaza bakıyordum.
yukarıdaki yol gibi şu an herşey. üstü örtülü. ben kendi yolumu kendim açmalıyım. rüzgarın kendiliğinden kumları kaldıracağı yok çünkü.
şimdi derin bir nefes al ve kumlara üfle, önünde açılan yolda yürümeye başla..

Perşembe, Şubat 01, 2007
Kategoriler: Yazan Çizen: eroy