bugünü hep hatırlayacağım. bugün ilk defa bir yakınımı kaybettim. kendimi bildim bileli hiç yakın akrabam vefat etmemişti. bugün aslında dün ile beraber tek bir gün gibi geliyor bana sanki arada hiç uyumamışım gibi
dün akşam liseli arkadaşlarımlaydım, oky de vardı. neşeli sohbetler, espriler, eski günlerden anılar, bugün ne yapıyoruz, yarın ne yapalım,.. vs. uzayıp giden saatler boyunca hoş vakit geçirdik. bir ara ölüm çok garip demiştik. biri ölünce artık olmuyo, bitiyor herşey. görmek istesen veya seslensen ona karşılığı olmayacak. belki de önceleri ne hayaller kurdu hayatı boyunca neler yaşadı, neler düşündü demiştik. ama bunları konuşurken hüzün yoktu hepimiz neşemizi kaybetmeden konuşuyorduk. gece 2 civarı gelmiştim eve 5 te telefonu çaldı babamın, geceleri etraf çok sessiz oluyor ve nasıl olduysa ben de o sese uyanmışım. konuşurken duydum ve bana söylemesine gerek kalmadan anlamıştım neler olduğunu. babam da hiç tepki vermemişti. yatağından kalktı, annem " ben de geliyorum " demişti babamı o saatte dışarı yalnız başına bırakmak istemiyordu. "ben de geleyim" diyebilirdim ama korktum, gidip de orada gördüklerimi hep hatırlarım diye korktum.
halamın kocası ölmüştü. bir süredir hastaydı zaten son zamanlarda kötüleşmişti ve 2-3 haftadır da hastanedeydi. belki çok samimi değildik ama ben ilk defa ölümü ve cenazeyi bu kadar yakından gördüm. bunları yazmak için de çokça düşündüm acaba yazayım mı diye. bunları yazarsam acaba başka biri okuyup da onun acısını tekrar alevlendirir miyim diye düşünüyorum. akşam biz eğlenirken dünyanın her yerinde insanlar farklı işlerle uğraşıyor, eğleniyor, savaşıyor, ölüyor, doğuyor,.. hayat heryerde devam ediyor. insan da bunun çok küçük bir parçası gibi. enişteme Allah'tan rahmet diliyorum. Allah günahlarını affetsin.
tüm bunları düşündüm. ama hayat da devam ediyor. herkes pazartesi işine gidecek, gününü kaçırmadan dizisini izleyecek,.. ve bunlar herkesin kendi hayatında yaptıkları olarak kalacak.

Cumartesi, Şubat 25, 2006
Kategoriler: Yazan Çizen: eroy