Merhaba Live 4 it! okuyan ve artık neredeyse bir avuç kaldığına inandığım sevgili okurlar. Bu haftanın klibi Aslı'dan geliyor "Yardımcı olmuyor" bu haftanın klibi. Tüm kötü biten aşıklara, platonik aşıklara hayatta en güzel şey olan aşktan acı çeken herkese bu şarkı.

Geçen gün benim şu gayri meşru çocuğum yine aradı. "Baba!" diye açtı telefonu "Yavrum ben senin baban değilim." dememden hemen sonra bana "Ne yani ben babamın telefon numarasını bilemeyecek miyim?.." diye çıkıştı. Değilim yavrum değilim ya!.. Te Allahım yaa.. diye kapadım telefonu sonra yine aradı sesimi duyunca kapadı. Ahaha ya yok böyle bir çocuğumun olma ihtimali ama güzel oluyor arada aradıkça beni. Böyle gülmek güzeldi. Sonrası ise..

Sevgilimden ayrıldım.. Bu ona anlattığım son güzel anımdı. Bazen olmuyor. Çok sevmek ilişkiyi sürdürmek için yeterli olmuyor. Bana kattığı herşey için, hissettirdiği tüm güzel şeyler ve güzel hatıralar için ona teşekkür ediyorum.. Hoşçakal sevgilim dedim. Ben sana veda edemem dedi.. Kapatmak acı veriyordu. Ama bitti.

Hayat devam ediyor sevgili okurlar. Ne kadar zor da olsa, ne kadar güzel de olsa, ne kadar sıradan, heyecanlı,.. bir sürü kelime koyabilirsin başına tanımlamak için hayatı ama devam ediyor işte.

Pazar günü ALES vardı birçoğunuzun bildiği üzere. Cumartesi akşamı herkes Norveç - Türkiye maçına kilitlenmişti. Ben o sırada hastanenin acil servisinde bir sedyede yatıyordum gerçi. Migren'im varmış onu öğrendim. Ama bu kendime bakmamazlığım devam ederse, morgun alt katta olduğunu öğrenmiş oldum.

Gözlerimi açtığımda garip bir alet vardı gözümün önünde. Arkasında beyaz bir tavan. Duvar yerine o doktorlarda gördüğümüz paravanlardan vardı. Montumu örtmüşler üstüme. Kimse yoktu yanımda. Doğruldum, gözlerimi ovuşturdum. Artık rahat görebiliyordum. Bu sefer de iyiyim. İlaç verip istirahat için yatırmışlardı beni. Ben herhalde düşündüklerinden önce kalkmış olacağım ki annem babam ve kardeşim yemek yemeye gitmişler. Zaten tüm akşam peşimden koşturmuşlardı. Yemek yesinler biraz dinlensinler istedim. Elinde oyuncak ayısını sürüyerek yürüyen küçük çocuk misali montumu sürüyerek acil servisin koridorlarında yürüdüm. Tek isteğim biraz su içmek. Dışarı çıktım. hava soğuktu ama o serinlik beni okşuyordu, mutlu ediyordu. suyumu aldım geri döndüm ama yerim dolmuştu. Çok yaşlı bir teyze ağırlaşmıştı onu benim yerime yatırdılar oksijene bağladılar. Bakmak istemedim. En sondaki sedyeye oturdum herkesi görebiliyordum. Çok insan vardı ve benim dertlerim orda çok önemsiz göründü bana beni bu hale düşüren herşey aslında o kadar önemsizdi ki ama şimdi ne kadar da zarar vermişti bana. Şimdi daha iyi anlıyordum. İçeri girdiklerinde ailem beni öyle aptal bir gülümsemeyle onları karşıladığımı görünce çok mutlu olmuşlardı. "İyileşince nasıl da gülümsüyorsun sen öyle.." çok mutlu olmuştum bunu duyunca.

Yalnız kalmak istedim. Hiçbirşey yardımcı olmuyordu. Ben de yalnız kalıp çözmek istiyorum bunları. Çok sevdiğim bir arkadaşım vardı. Dün gece tesadüfen karşılaştık. Aynı şeyleri hissediyorduk. Bu şarkıyı ona da hediye ediyorum. Hiçbirşey yardımcı olmuyor ama hayat devam ediyor.

Neyse ki şimdi iyiyim. Ehehe biraz daha büyüdüm o geceden sonra. Belki de birşey yardımcı oldu bana.. Kimbilir..

Herkese iyi bir hafta diliyorum. Sağlığınıza dikkat edin :)