beynimi yerinden söküyorlar sandım ilk anda.. gözlerimi açmaya çalışırken kendimi atlas gibi hissettim. tüm dünyayı sırtımda taşımaya çalışıyordum sanki. hepsinden zoru yüzümü yatağın diğer yanına çevirmekti. kiminle yüzleşeceğini bilmeden kafamı çevirmek zifiri karanlıkta tek başına dolaşmak kadar korkutucuydu. o anla yüzleşmek, nedensizce nefes almanın verdiği anlamsızlık.. aslında en zoru nefes almak da olabilirdi. ama  birkaç öksürükten sonra daha kolaylaştı nefes almak. bir an için göz göze geldiğimizde ne yaptığımızı biliyor gibiydik. sigara tüm bunlar içerisinde en çok gürültü çıkarandı. bir yanda kendi küllerine bürünürken, ben sessizce kendimi toparladım. dışarısının soğuğu beni kendime getirmekte hiç zaman kaybetmemişti. zamanın en anlamsızca aktığı gecelerden biriydi. ciğerlere dolan temiz hava zihnimi açtıkça, düşüncelerin hepsi yıkılan bir bendin üzerinden boşalan nehir gibi her hücreme giriyordu. bazen hayat farklı olabilirdi. henüz kim olduğunu bilmediğim bir mesih gelecek ve dünyamı kurtaracaktı. eve gidip yatağıma uzandığımda en son hatırladığım tanrı ile ilgili mırıldandığım düşüncelerdi. bir kez hayata dair anılarımı kapamıştım. evet artık her şey kayıt dışıydı.